جزایر ویرجین ایالات متحده در دریای کارائیب واقع و در شرق پورتوریکو و جنوب غرب جزایر ویرجین بریتانیا قرار دارد. این جزایر یکی از مناطق خودگردان ایالات متحده آمریکا به شمار می آید.
تاریخ
این مجمع الجزایر سال 1493 توسط کریستف کلمب کشف شد. تا سال 1666 در این جزایر بومیانی موسوم به هندیان کارائیبی زندگی می کردند که با سیل مهاجرت به این جزایر، جمعیت بومیان کاهش پیدا کرد. ابتدا بریتانیا سه جزیره از شش جزیره ی عمده و بزرگ را تصرف کرد که همین سه جزیره امروزه نیز به جزایر ویرجین بریتانیا شناخته می شوند. سه جزیره ی باقیمانده به نام سنت جان، سنت توماس و سنت کرویکس (Saint Croix ، Saint Thomas ، Sanit John) به همراه 50 جزیره کوچک دیگر که همه ی این سه جزیره بزرگ و بیش از 50 جزیره کوچک این منطقه عاقبت به دانمارک رسید و به عنوان " جزایر هند غربی دانمارک " شناخته شد. سال 1917، ایالات متحده آمریکا این جزایر را با پرداخت 25 میلیون دلار از دانمارک خرید و از آن پس نام آن به جزایر ویرجین آمریکا تغییر یافت. سال 1927 کنگره آمریکا به ساکنان جزایر ویرجین آمریکا اجازه اقامت دائم در این جزیره را داد. در سال 1936 به ساکنان جزیره حق رای برای شرکت در انتخابات داده شد و همه جزیره نشینان از امکان خواندن و نوشتن به زبان انگلیسی برخوردار شدند. برای نخستین بار در این جزیره فرماندار با رای مستقیم مردم در سال 1970 انتخاب شد. پیش از این فرماندار کل توسط دولت آمریکا و شخص رئیس جمهوری انتخاب می شد. پس از آن یک سیستم مقننه متشکل از 15 نفر نیز در این جزیره برای دستگاه قانونگذاری نیز تشکیل شد و این اختیار به آن ها داده شد که بتوانند بدون تائید کنگره آمریکا قوانین خودشان را تصویب کنند.