خیابان علمی و فرهنگی گذری به یاد بزرگان کتاب ایران است

ایرنا/ براساس آخرین خبرهای بدست رسیده و گزارشات منتشر شده، خیابان علمی و فرهنگی گذری به یاد بزرگان کتاب ایران است.

16 آذر در مراسمی، تابلوی خیابان کمان به نام انتشارات علمی فرهنگی تغییر نام یافت. در این مراسم احمد سمیعی گیلانی، هرمز همایون پور، فرهنگ رجایی، محمد حق شناس عضو پیشین شورای شهر تهران و جمعی از بزرگان انتشارات علمی و فرهنگی حضور داشتند.

در این مراسم ضمن رونمایی از تابلوی خیابان علمی فرهنگی، از چند کتاب جدید این موسسه رونمایی شد.

حجت الاسلام محمود دعایی در این مراسم با اشاره به کارهایی که در مدت حضور نادره رضایی در این مجموعه انجام گرفته، گفت: مدیران جوان این مجموعه، سمبل و نماینده نسلی هستند که می تواند کارهای بزرگ انجام دهد. نسلی که صنعتی زاده به آن تعلق داشت.

وی با اشاره به همشهری بودن با صنعتی زاده و سفر مقام معظم رهبری به استان کرمان گفت: در این سفر یکی از کارهایی که معمولا انجام می شود، ملاقات با شخصیت های برجسته است، در آن سفر به دلایلی انتخاب سخنران سخت شد، تنها سخنران نامدار همایون صنعتی زاده بود و او نیز از پدرش یاد کرد.

دعایی افزود: بنیانی که صنعتی زاده گذاشت، به دلیل علاقه ای که به فرهنگ داشت، بسیار قوی است اما در اواخر عمر به خطا رفت.

نماینده مقام معظم رهبری در روزنامه اطلاعات گفت: من نگرانم اشتباهی که در اوایل انقلاب روی داد، اکنون هم روی بدهد. در آن زمان شهید مطهری اصرار داشت از سیدحسین نصر دعوت کنید که بیاید در دانشگاه و تدریس کند اما مسئولان وقت قبول نکردند، نصر هم از ایران رفت اما بخاطر عشقی که به این سرزمین داشت، کارهایش را ادامه داد که یکی از بزرگترین کارهای او تفسیر معاصرانه قرآن بود.

وی ادامه داد: نصر بخاطر عمل قلب نمی خواست این کار را انجام بدهد، اما بعد از آن قبول کرد، به شرط آنکه دستیارانش را خودش انتخاب کند.

دعایی که احساساتی شده بود، خواستار آن شد که قدر استعدادها را بدانیم و گفت: شنیدم رسول جعفریان از کتابخانه دانشگاه تهران کنار رفته، قطعا جایگزین او شخص خوبی است اما چرا باید چنین دانشمندانی کنار گذاشته شوند؟

تفاوت میان سرمایه دار و سوداگر را درک نکرده ایم

فرهنگ رجایی، مترجم و نظریه پرداز نیز در این نشست با بیان اینکه خود را مترجم حرفه ای نمی دانم، گفت: کاری که انجام داده ام برگردان مفهومی متون است که برای بانوی گرامی ایران خانم صورت گرفته است.

وی با اشاره به ترجمه کتاب تمدن و سرمایه داری نوشته فرنان برودل اظهار داشت: آغاز توجه من به برودل به 1370 برمی گردد که برای درک اقتصاد آثار او را خواندم اما تمرکز بر کار او از سال 87 آغاز شد که درسی با عنوان تمدن تجدد را تدریس کردم و با این که از منظر نظری به آن توجه کردم، متوجه شدم که از جنبه مادی آن نمیتوان غافل شد.

این مترجم افزود: درس تمدن تجدد را نمیتوان بدون توجه به موضوعات مالی تدریس کرد. در کنار هر تمدنی، بخشی نیز به اقتصاد آن مربوط است، ضرب المثلی در قدیم مطرح بود که آنجا آب و آبادانی و بانگ مسلمانی است، هر سرزمین بانگ خود را دارد اما باید در نظر بگیریم که اقتصاد همان آب و آبادانی است که بانگ مسلمانی را بلند می کند.

وی با اشاره به تفاوت سرمایه داری و سوداگری گفت: سرمایه داران حاضر به نابود کردن چیزی برای سود خود نیستند اما سوداگران برای بدست آوردن سود، هر چیزی را از سر راه برمی دارند، نمونه آن دونالد ترامپ، رئیس جمهوری سابق آمریکاست که به قیمت نابودی اعتبار کشورش، سود خود را می خواست.

رجایی افزود: در سال 1398 که تصویر سست شدن نهادهای فرهنگی در من تقویت شده بود آمدم که کتابم را پس بگیرم اما در این مجموعه با نیروهای جوانی از علاقمندان به فرهنگ روبرو شدم و انسانهای متواضع و فرهیخته ای را دیدم که یاد روانشادی چون اسماعیل سعادت، در من زنده شد. این جوانان مرا چنان به وجد آوردند که نه تنها کتاب را پس نگرفته ام بلکه سه کتاب دیگر را هم به آنها قول دادم.

این مترجم و نظریه پرداز با اشاره به اهمیت فرهنگ گفت: ما باید این نهاد را نه یک انتشارات که یک نهاد فرهنگی و پول ساز بدانیم و همه برای رشد آن تلاش کنیم. روزن نجات از سیاهی دنیای امروز فرهنگ است و ما باید آنچه از فرهنگ ساخته ایم را حفظ کنیم.

نادره رضایی، مدیر انتشارات علمی و فرهنگی گفت: آنچه گذشته را مهم می کند، تعامل است و فرهنگ با آن جان روزافزون می گیرد، سعی کرده ایم نوآوری ها و داشته های گذشته را پیوند بزنیم و بگوییم فرهنگ نه کنترل پذیر است نه محدود شونده.

رضایی ادامه داد: پس از شکل دادن به نخستین موزه نشر کشور، به همکارانم گفتم حفظ و گسترش آن کار سخت تری است و به همین دلیل تلاش کردیم و این موزه به عنوان نخستین موزه نشر کشور در فهرست میراث ملی به ثبت رسید.

وی ضمن تشکر از کسانی که برای ثبت این موزه تلاش کردند، اظهار کرد: ثبت این آثار در حافظه یونسکو کاری است که تجربه دیگری از آن وجود نداشت، امیدوارم آنچه بدست آوردیم، ادامه پیدا کند و به یادگار بماند.