خانوارهای بیشتری به فکر کاهش هزینه های سفر هستند

خبرگزاری مهر/ براساس آخرین خبر و گزارش های بدست آمده، خانوارهای بیشتری به فکر کاهش هزینه های سفر هستند.

مسیر صحیح توسعه گردشگری، رونق و پایدارسازی گردشگری داخلی است، چرا که اینگونه از گردشگری نسبت به محرک های منفی رسانه ای، مشکلات فصلی بودن تقاضا و تحولات سیاسی و اقتصادی بین المللی، وابستگی کمتری نشان می دهد و بهترین نوع توزیع و بازتولید منابع اقتصادی را ممکن می سازد. متأسفانه در دهه های اخیر جهت گیری مناسبی در مورد سیاستگذاری گردشگری داخلی رخ نداده و آنچه به عنوان آمار در دسترس است، متأثر از برنامه نبوده است.

گزارش مرکز پژوهش های مجلس این بار درباره بررسی وضعیت گردشگری داخلی به منظور دستیابی به چالشهای سیاستی این حوزه است در گزارش خانوارهای بیشتری به فکر کاهش هزینه های سفر هستند، آمد که با بررسی داده های آماری موجود و در دسترس بین 1387 تا 1398 مشخص شد که هر چند کمیت گردشگری داخلی بیشتر شده است، اما از کیفیت آن کاسته شده است. توزیع سفر در بین خانوارها به صورت عادلانه ای رخ نداده و 3 برابر شدن سرانه سفر خانوارها به واسطه افزایش سفرها برای «خانوارهای سفر کرده» رخ داد. این شکاف رفاهی موجب شد تا خانوارهای بیشتری به فکر کاهش هزینه های سفر باشند.

بنابراین اقامت در خانه اقوام و دوستان، استفاده بیشتر از وسایل حمل و نقل شخصی، کاهش هزینه های مربوط به خرید سوغاتی و عدم استفاده از تورهای گردشگری نتیجه این وضعیت است که مانع از رخداد پیامدهای مطلوب و مورد انتظار در حوزه گردشگری داخلی شده است. ترسیم وضعیت فعلی نشان می دهد که نقش سیاستگذاری در بخش گردشگری داخلی آنگونه که باید موفق نبوده است. بنابراین تسهیل در توزیع منابع مالی در جامعه میزبان از گردشگری داخلی، افزایش کیفیت زندگی گردشگری داخلی، توزیع عادلانه سفر برای گروه ها و دهک های متفاوت جامعه، محورهایی است که نیازمند سیاستگذاری و اقدامات برنامه ای است.

در قرن اخیر، گردشگری به عنوان یک مقوله فرهنگی مورد نظر کشورهای مختلف قرار گرفته و از فعالیتی صرفاً اقتصادی به موضوعی حیاتی برای پیشرفت فرهنگی و اجتماعی جوامع بشری تغییر جایگاه داده است. به شکلی که موضوع اکتشافات فردی، اجتماعی و محیطی برای دستیابی به معنویت، خواسته ی گردشگران نوین بحساب می آید. متأسفانه با تأخیر بسیار زیاد، بتازگی در ایران تلاش هایی برای توسعه و بهره برداری اقتصادی و فرهنگی از این صنعت صورت گرفته است.

براساس تحقیقات سازمان جهانی گردشگری، گردشگری داخلی 80% از کل جریان گردشگری جهان را به خود اختصاص داده و تمامی چالش هایی که گردشگری ورودی را تهدید می کند - مانند روابط سیاسی با سایر کشورها، مساله تحریم و … - بر اینگونه از گردشگری بی اثر یا حداقل کم اثر است. این گونه از گردشگری، فرصتی است برای توسعه درون زا و وابسته کردن پیشرفت صنعت به تقاضای موجود در کشور که یکی از مصداق های عملیاتی برای دستیابی به اقتصاد مقاومتی است. همچنین اگر این گردشگری با تاکید بر دید و بازدید از خانواده و دوستان و مزایای صله رحم تبیین شده باشد، موجبات تقویت بنیان خانواده و تقویت سرمایه اجتماعی خانوارها خواهد شد.

براساس مقاله خانوارهای بیشتری به فکر کاهش هزینه های سفر هستند باید بدانید که در این شرایط است که گردشگری ورودی می تواند با استفاده از زیرساخت های گردشگری داخلی فعال شود و بیش از اینکه تأثیرات منفی بین المللی را به عرضه کنندگان وارد کند، به عنوان پاداش توسعه موفق داخلی ارزش افزایی کند. همچنین به واسطه خانواده محور بودن الگوی گردشگری داخلی، تبعات منفی تهاجم فرهنگی نیز کمتر خواهد بود.

گردشگری داخلی تقریباً در تمام کشورهای در حال توسعه «بدون هیچ برنامه ریزی منظم دولت» اتفاق می افتد و در ایران نیز به عنوان گردشگری خودانگیخته یا رها شده در جریان است. برای اینکه سیاست گذاران بتوانند اقدامات مناسبی در مورد گردشگری داخلی انجام دهند، ارائه تصویر و تفسیری مناسب از واقعیت گردشگری داخلی لازم است. گزارش حاضر تلاشی است برای نمایش حقیقت گردشگری داخلی در 11 سال اخیر که به ارائه راهکارهای کاربردی برای تقویت عرضه و تقویت تقاضا می انجامد.

بررسی و تحلیل آمار گردشگری داخلی کشور

یکی از ابزارهای کاربردی برای تصمیم گیری، آمار معتبر و مستند است. ابزاری که متأسفانه در دهه های اخیر در مورد صنعت گردشگری ایران به شکل دقیق و قابل اعتماد در دسترس نبوده و صرفاً به شکل گزارش های جسته و گریخته و غیر متمرکز در اختیار قرار گرفته است. این وضعیت با اظهار نظرهای غیرشفاف و غیر مستند مسئولان و مدیران همراه شده و به وخامت اوضاع افزوده است. تهیه آمارهای گردشگری هر چند با تشکیل سازمان جلب سیاحان در سال 1342 آغاز شد، لکن این امر به صورت یک رویه ثابت ادامه پیدا نکرد و روند آمارگیری و داده پردازی در صنعت گردشگری نتوانست شکل منسجم+ و قابل اتکایی به خود بگیرد.

مرکز آمار ایران در یک دهه گذشته تلاش مضاعفی کرد تا گامی در جهت تبیین و ارائه آمارهای دقیق در این حوزه بردارد. بنای اصلی این گزارش نیز بر تحلیل آمارهای ارائه شده توسط مرکز آمار ایران برای تبیین وضعیت گردشگری از دیدگاه خانوارهای ایرانی است. برخی از مهمترین شاخص های مورد بررسی بر اساس آمارهای ارائه شده عبارتند از:

تعداد سفر: منظور از تعداد سفر مجموع سفرهای فرد، فرد اعضای سفر رفته خانوار در فصل مورد بررسی است.

سفرهای داخلی: سفرهای افراد مقیم یک کشور در درون مرزهای همان کشور است.

خانوار سفر رفته: منظور خانواری است که حداقل یک عضو آن در دوره آماری مورد بررسی حداقل یک سفر انجام داده باشد.

مقصد اصلی سفر: مقصد اصلی یک سفر، مکان یا جایی است که رفتن به آن مکان، نقش اصلی در شکل گیری آن سفر داشته است.

نوع سفر: منظور این است که سفر همراه با اقامت شبانه بوده است یا خیر.

هدف اصلی سفر: هدف عمده ای است که سفر به دلیل آن شکل گرفته است. طبقه بندی اهداف اصلی سفر به شرح ذیل است: گردش و تفریح؛ دیدار دوستان و بستگان؛ زیارت؛ درمان؛ خرید؛ آموزش؛ کسب و کار و مأموریت شغلی؛ سایر اهداف

تعداد نفر شب: در سفرهای با اقامت شبانه عبارت از مجموع شب اقامت فرد فرد اعضای سفر رفته خانوار در فصل مورد بررسی است.

گردشگری داخلی با هدف اصلی دیدار خانواده و دوستان: یکی از مهمترین انگیزه های شکل گیری گردشگری داخلی در دنیا، دیدار از اقوام و دوستان ساکن در سایر شهرها است. هر چند مفهوم سازی این گردشگری به واسطه همپوشانی هایی که با گذران اوقات فراغت و گردشگری تجاری دارد کار ساده ای نیست اما کلیدی ترین و اصلی ترین دلیل و نیت شکل گیری اینگونه از گردشگری، بازدید و دیدار دوستان و نزدیکان است. یکی از فواید این گونه از گردشگری، امکان اقامت در خانه دوستان و اقوام و کاهش هزینه های سفر است.

سفر و گردشگری یک فعالیت چند بعدی است که نه تنها برای زندگی مردم ایران، بلکه تمام ملل جهان امری ضروری به نظر می رسد و از جنبه های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و آموزشی به رشد جامعه کمک می کند. هر چند گردشگری به عنوان یک پدیده اقتصادی - فرهنگی، در چند دهه گذشته مورد توجه قرار گرفته است اما متأسفانه همچنان از جنبه های مرتبط با سیاستگذاری نیازمند توجه و تعمق است. در این میان گردشگری داخلی به عنوان یکی از پر مزیت ترین انواع گردشگری، نقش بسزایی در وحدت و یکپارچگی اقوام مختلف و دستیابی به توسعه اقتصادی خواهد داشت. لذا کشورها به گردشگری داخلی به عنوان ابزاری برای کاهش فقر، بهبود زیرساخت ها، ایجاد اشتغال و از همه مهمتر رشد اقتصادی نگاه می کنند و پول صرف شده برای گردشگری داخلی به چرخه اقتصاد کشور بازمی گردد و مانع از خروج ارز می شود.

بررسی های آماری اداره آمار نشان داد که کمیت گردشگری داخلی در ایران رو به افزایش است. هر چند داده های مرتبط با خانوارها ناقص است اما بر مبنای داده های موجود، سرانه سفرهای خانوارها تقریباً سه برابر شده است. این سه برابر شدن را نمیتوان نشانه موفقیت یا بهبود شرایط دانست، چرا که با مقایسه بین هزینه متوسط سفر با تورم نقطه به نقطه مشخص است بین سال 1390 تا 1398 که کمیت گردشگری داخلی افزایش پیدا کرده است، به کیفیت آن افزوده نشد. در این بازه زمانی سهم هزینه های حمل و نقل 20 درصد، خرید سوغاتی و اقامت حدود 24 درصد، تور و گشت 45 درصد و سهم سایر هزینه ها 34 درصد کاهش یافته است و صرفاً سهم هزینه های اساسی و حیاتی مثل خوراکی، درمانی و خرید کالا افزایش یافته است. بنابراین گردشگری داخلی ایران با تصمیمات خانوارها برای صرفه جویی در هزینه های اولیه سفر روبرو شده است.

افزایش فشارهای اقتصادی و نبود زیرساخت های حمل و نقلی دردسترس و با کیفیت، گرایش گردشگران داخلی به سفرهای غیر قابل برنامه ریزی و مبتنی بر ماشین شخصی را نیز افزایش داده است. همچنین افزایش سفر برای درمان در بازه مورد بررسی موید این نکته است که گونه های پر هزینه و تخصصی گردشگری که قابل استفاده برای همگان نمی باشد، رو به افزایش است. این نکته در تکمیل موارد بالا کافی است که افزایش سرانه گردشگری داخلی بیشتر به خانوارهایی تعلق گرفته که قبلاً هم به سفر رفته اند. لذا سازوکارهای توزیع سفر برای خانوارها بگونه ای صورت نگرفته است که در دسترس همگان قرار گیرد. این موضوع موجب شد تا گردشگری داخلی به عنوان کالای اساسی در سبد خانوارهای ایرانی قرار نگیرد.

بخش مهمی از سفرهای داخلی ایران مبتنی بر گردشگری برای دیدن دوستان و آشنایان است که از نظر اصول و مبانی دینی اسلام، ظرفیت صله رحم و رونق سرمایه اجتماعی را داراست. البته تمایل خانوارها به کاهش هزینه های سفر و به طور خاص هزینه های اقامت از یک سو و از سوی دیگر برنامه ریزی آزادانه سفر بدون مقید شدن به یک تور گردشگری در شرایط موجود نیز بدون نقش نبوده است. از آن جهت که نزدیک به 73 درصد اقامت سفرهای داخلی در خانه آشنایان و بستگان بوده است لذا انباشت جمعیتی در پهنه های جغرافیایی کشور و نقاط شهری دارای جمعیت بیشتر، شانس بدست آوردن تقاضای سفرهای داخلی بیشتری را دارند.

هر چند این موضوع از پراکندگی و توسعه زیرساخت های حمل و نقلی نیز متأثر شده است. لذا استفاده از خانه اقوام و دوستان برای کاهش هزینه اقامت، استفاده از ماشین شخصی برای کاهش هزینه حمل و نقل، عدم استفاده از تورها برای کاهش هزینه های سفر، پیامد کاهش کیفیت گردشگری داخلی است که از وضعیت اقتصادی خانوارها حاصل شده است.

آنچه مشخص است، وضعیت گردشگری داخلی ایران نیازمند سیاستگذاری و برنامه ریزی مجدانه است که در آن هم موضوعات مرتبط با تقاضا و هم عوامل مؤثر در عرضه با تاکید بر دهک های مختلف جامعه مورد توجه قرار گیرد. تلاش ها بایستی به سمتی هدایت شود که افزایش کمیت گردشگری داخلی با پیشرفت در مؤلفه های کیفی محقق شود و جایگاه گردشگری داخلی در سبد خانوارهای ایرانی تثبیت شود. انشاالله سعی بر آن خواهد شد که در فاز دوم، گزارشی تحلیلی در مورد راهکارهای عملیاتی و اجرایی برای تحقق این اهداف در دسترس قرار گیرد. موضوعات چالشی که نیازمند بررسی و سیاستگذاری در حوزه گردشگری داخلی است به شرح زیر می باشد:

گردشگری داخلی کشور که مبتنی بر الگوی اقامت در خانه دوستان و اقوام است از جهت درآمدزایی و توزیع منابع مالی در مقصد نیازمند اقدامات برنامه ای و سیاستی است.

کاهش کیفیت زندگی گردشگری داخلی کشور نیازمند تدبیر سیاستی از دو جنبه تقویت سمت تقاضا و دسترس پذیری سمت عرضه است.

توزیع عادلانه سفر و دسترس پذیری گردشگری داخلی به عنوان کالای اساسی برای گروه ها و اقشار مختلف جامعه، موضوعی است حیاتی در راستای الگوی ایرانی اسلامی پیشرفت که نیازمند اقدامات سیاستی تکمیلی است.