مهدی جعفری، خالق کاراکترهای زنده و ماندگار + عکس

جشنواره فیلم فجر/ مهدی جعفری با سومین فیلم بلند سینمایی خود «یدو» در فجر سی و نهم حضور داشت، فیلمی که همانند اثر قبلی او به ژانر دفاع مقدس اختصاص یافته و قهرمان اصلی اش نوجوانان هستند.

مهدی جعفری متولد 1348 فارغ التحصیل رشته سینما از دانشگاه هنر است. او پس از یک دوره کوتاه بازیگری در تئاتر، کار فیلمسازی را از دهه شصت با حضور در انجمن سینمای جوانان نجف آباد آغاز کرد؛ سپس از دهه هفتاد به ساخت فیلم های کوتاه داستانی روی آورد و از سال 83 به عنوان مدیر فیلمبرداری در سینمای ایران مشغول به کار شد.

او پیش تر نیز دو فیلم مستند کوتاه «هر کجا برم آسمان مال من است» و «همه روزهای خوب» را با تهیه کنندگی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ساخته است. حضور یکی از فیلم های کوتاه او به نام «کمی بالاتر» در میان ده فیلم بخش مسابقه فیلم های کوتاه جشنواره بین المللی فیلم برلین در سال 2006 به عنوان یکی از افتخارات فیلم کوتاه ایران به شمار می رود.

جعفری این روند را ادامه داد تا سال 1395 که نخستین فیلم سینمایی خود را تحت عنوان «ایستگاه اتمسفر» کارگردانی کرد. هرچند این فیلم خیلی مورد توجه واقع نشد، اما فیلم دوم او «بیست و سه نفر» با موفقیت خوبی مواجه شد. فیلمی که با اقتباس از خاطرات 23 نفر از رزمندگان نوجوان ایرانی ساخته شد که به اسارت نیروهای عراقی در سال 1361 درآمدند. این فیلم در سی و هفتمین دوره جشنواره فیلم فجر در شش رشته نامزد شد و توانست سیمرغ بلورین بهترین فیلم از نگاه ملی را دریافت کند.

حالا او در سومین فیلم خود بار دیگر به سراغ موضوعی در دل دفاع مقدس رفته است. «یدو» اولین ماه های جنگ تحمیلی را در آبادان در حال محاصره به تصویر کشیده است. ستاره پسیانی، اکبر اودود، سعید آلبوعبادی، میلاد صویلاوی، محمدمهدی آلبوعلی، ریحانه آریامنش، عبدالحلیم تقلبی، حسین پوریده، رضا نوری، طاهره نیک آزاد، مسعود جلالی، معید رامی، مائده رامی، یاسین مسعودی، احمد مسافری و... در این فیلم ایفای نقش می کنند.

جعفری در گفت وگویی درباره تاثیر سینما بر مخاطب نوجوان که تقریبا دو اثر جدیدش به این قشر از مخاطبان اختصاص یافته است، می گوید شخصا به هیچ وجه به آموزش مستقیم از طریق فیلم اعتقادی ندارم. هر فیلمی که کمی لحن آمرانه، ناهیانه یا خطابه و سخنرانی به خودش بگیرد پرونده اش نزد تماشاگر و بخصوص تماشاگران نوجوان بسته است. تأثیر یک فیلم خوب باید همین باشد که تماشاگر بعد از ترک سالن با قهرمانان آن خداحافظی نکند بلکه تا مدت ها بتواند با آنها زندگی کند و این زندگی ادامه همان همذات پنداری درون فیلم است و رسیدن به این همذات پنداری بهترین روش مؤثر برای انتقال محتوای یک فیلم به شمار می آید.

سمیرا افتخاری