امامزاده شاهزاده حسین

امامزاده شاهزاده حسین فرزند علی بن موسی الرضا است که مقبره اش در شهر قزوین واقع شد. گفته شده که وی در سن 2 سالگی در سفر به مرو حین و عبور از قزوین در این شهر درگذشت و در همان جا به خاک سپرده شد. در دوره حکومت صفویه برای این امامزاده که بعدها به شاهزاده حسین معروف شد، ساختمان های متعددی بنا گردید و زیارتگاه مردم قزوین شد. مجموعه بناهای شاهزاده حسین عبارتند از دروازه ورودی، ساختمان گنبددار، رواق، میانسرا، ایوان، بقعه و اتاق هایی در اطراف صحن مرکزی یا میانسرا. ورودی مجموعه شاهزاده حسین از سمت شمال شبیه دروازه های ورودی شهرهای عهد صفویه و قاجاریه است. این ورودی دارای طاق نما و شش مناره بوده که هر یک با کاشی کاری های بسیار زیبایی تزئین شده است.

بقعه شاهزاده حسین با دو ورودی از سمت شمال و جنوب در میان صحن بزرگی قرار گرفت. در اطراف صحن هم ایوان هایی وجود دارد که با کاشی کاری در طرح های مختلف تزئین شده است. ورودی بقعه شاهزاده حسین دارای مقرنس کاری و تزئینات مختلف بوده که در دوره قاجاریه با افزودن تالاری به آن شکل تازه ای یافت. در بخش غربی و شرقی بقعه، دو رواق ساخته شده که به نام های بالا سر و پایان پا معروف بوده و دارای گچبری و کاشی کاری است.

فضای داخل بقعه شاهزاده حسین با کاشی خشتی هفت رنگ تزئین شده است. قدیمی ترین و زیباترین اثر مجموعه شاهزاده حسین هم در چوبی منبت کاری شده آن بوده که در سال 967 هجری به مجموعه اضافه شد. طبق کتیبه ای از کاشی معرق، این مجموعه در سال 1040 هجری به دستور زینب بیگم، دختر شاه طهماسب صفوی بازسازی شده است. این بنا در تاریخ 20 بهمن 1318 با شماره 339 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.