گشت و گذار در بافت تاریخی و رویایی روستای ابیانه با آژانس مسافرتی اکسیر گشت

32% تخفیف سفر یکروزه به روستای تاریخی ابیانه از آژانس مسافرتی اکسیر گشت با پرداخت 61.200 تومان به جای 90.000 تومان

​آشنایی با روستای ابیانه اَبیانه روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان نطنز در استان اصفهان است این روستا در 40کیلومتری شمال غربی نطنز، در دامنهٔ کوه کرکس است. این روستا یکی از بلندترین نقاط مسکونی در ایران است. ارتفاع از سطح دریا در این روستا 2222 متر می باشد. به اعتبار معماری بومی و بناهای تاریخی پُرتنوع آن، از روستاهای مشهور ایران است. ابیانه با آب و هوای معتدل، دارای موقعیت طبیعی مساعدی است. این روستا در تاریخ 30مرداد 1354با شمارهٔ ثبت 1089به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. در زبان محلی به ابیانه ویونا ) Viuna ( می گویند. وی) Vi ( به معنای بید و ویانه) Viyane ( به معنای بیدستان است. )ابیانه در گذشته بیدستان بوده است( در طول زمان ویونا به ابیانه دگرگون شده است. سندی که دقیقاً قدمت زمانی ابیانه را معلوم کند در دست نیست؛ ولی پیشینهٔ هزار و پانصد ساله را برای آن تخمین می زنند و آن را از کهن ترین زیست گاه های انسانی در حاشیه دشت کویر ایران می دانند. آثار و بناهای تاریخی که در ابیانه وجود دارد مربوط به دوره های ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجار است. این آثار نشان دهندهٔ قدمت تاریخی این زیست گاه انسانی است. شمار خانه های ابیانه در سرشماری سال 1360برابر با 500واحد برآورد شد. این خانه ها به طور کامل بر روی دامنه شیب دار شمال رودخانه برزرود بنا شده است. ابیانه در نگاه نخست، روستایی چند طبقه به نظر می آید که در بعضی موارد تا چهار طبقه آن را می توان مشاهده کرد. اتاق ها به پنجره های چوبی ارسی مانند مجهزهستند و اغلب دارای ایوان ها و طارمی های چوبی پیش آمدهٔ مشرف بر کوچه های تنگ و تاریک اند که خود به صورت مناظر جالبی درآمده است. نمای خارجی خانه ها، با خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستا قرار دارد پوشیده شده است. از آنجا که در دامنه های شیب دار فضای کافی برای ساختن خانه های موردنیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده است که هر  خانواده انبار غار مانندی در تپه های یک کیلومتری روستا، در کنار جاده و نرسیده به ابیانه، ایجاد نماید. این غارها که در دل تپه ها حفر شده اند و از بیرون تنها درهای کوتاه و محقر آن نمایان است برای نگهداری دام و نیز آذوقهٔ زمستانی و اشیاء غیرضروری مورد استفاده قرار می گیرد. مردم به کشاورزی، باغداری و دامداری مشغول اند که با روش های سنتی اداره می شود. بیشتر زنان در امور اقتصادی با مردان همکاری دارند. در این روستا برای آبیاری مزارع و باغات از هفت رشته قنات استفاده می شود. گندم، جو، سیب زمینی و انواع میوه به خصوص سیب، آلو، گلابی، زردآلو، بادام و گردو محصولات این روستا است.. در سال های اخیر با گسترش قالی بافی در ابیانه نزدیک به 30کارگاه قالی بافی در آنجا دایر شده است. در گذشته گیوه بافی از جمله مشاغل پُردرآمد زن های ابیانه بوده که امروزه تا حدی متروک شده است. ابیانه روستایی در دامنه کوه با نماهای کاه گلی قرمز با زیر طاقی های سفید و پنجره های مشبک زیبا و چوبی است که هرچه در آن دیده می شود جلوه های از گذشته های دور دارد. مردم ابیانه به سبب کوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل آن ها از مراکز پرجمعیت و راه های ارتباطی، قرن ها در انزوا زیسته و در نتیجه بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجهٔ قدیم خود را حفظ کرده اند. زبان مردم ابیانه از زبان های ایرانی شمال غربی که البته در طول زمان دچار تغییر و تحولات زیادی شده و اکنون فقط تعداد کمی از واژه های اصیل پهلوی در گویش آنان شنیده می شود. پوشش سنتی، هنوز هم میان آن ها رواج دارد و در حفظ آن تأکید و تعصب از خود نشان می دهند. در مردان ٫شلوار گشاد و درازی از پارچهٔ سیاه )دوید یا همان دبیت، شلوار مردان بختیاری( و در زن ها، پیراهن بلندی از پارچه های گل دار و رنگارنگ است. زن های ابیانه معمولاً چارقدهای سفیدرنگی بر سر دارند. قدیمی ترین اثر تاریخی ابیانه آتشکده ای است که مانند دیگر بناهای دِه در سراشیبی قرار گرفته است. آتشکده ابیانه را نمونه ای از معابد زردشتی دانسته اند که در جوامع کوهستانی ساخته می شد. اثر تاریخی دیگر این روستا مسجد جامع آن و قدیمی ترین اثر تاریخی این مسجد منبر چوبی منبت کاری آن است که در سال 466هجری قمری ساخته شده است. مسجد قدیمی دیگر ابیانه مسجد برزله است که دارای فضای دلبازی است و روی لنگه در شرقی آن سال 701ه.ق. نوشته شده است که مربوط به دوره ایلخانان است. مسجد تاریخی دیگر ابیانه مسجد حاجتگاه است که کنار صخره ای در کوهستان بنا شده و بر در ورودی شبستان آن تاریخ 952ه. ق. مشاهده می شود. روستای ابیانه دارای دو  زیارتگاه است: یکی مرقد شاهزاده عیسی و شاهزاده یحیی در جنوب روستا که به گفته اهالی فرزندان امام موسی کاظم بوده اند؛ و زیارتگاه دیگر ابیانه هینزا نامیده می شود