آبشار دامنه روستای علی آباد از توابع رشتخوار با مناظر جذاب و طبیعی چشم و گوش هر بیننده رو به خود خیره می کنه. دو طرف این آبشار با دیواره های طبیعی و با سنگلاخ ها که ارتفاع آن در بعضی نقاط به 50 متر هم می رسه، احاطه شده و موقع بارندگی آب باران از دیواره ها جاری می شه. دامنه علی آباد که سرآغاز آن از د
دره ییلاقی درریز در نزدیکی روستایی با همین نام قرار داشته و با وضعیتی کوهستانی و کوهپایه ای و وجود رودخانه ای فصلی باعث ایجاد فضایی مطلوب برای گذراندن اوقات فراغت برای گردشگران و طبیعت دوستان شده است. آب و هوای مناسب این ناحیه را از پوشش متنوع از جمله گیاهان خودرو، باغات میوه و درختان غیرمثمر سرشار
چشمه آب گرم گرماب دارای جذابیت های طبیعی فوق العاده ست. در اطراف این چشمه، چندین چشمه آب گرم دیگر نیز وجود دارد که زیبایی خارق العاده ای به آن بخشیده. مزار پیر یاهو یکی از بزرگان دوران حضرت موسی هم تو همین منطقه ست.
محلی دیدنی با چشمه هایی از دل کوه و باد هایی سرد. که ماهی برای صید و کوه برای کوهنوردی و درخت و علفزار برای تفریح و آب برای خوردن و کشاورزی و شست وشو هم داره.
این قلعه در شهر تاریخی جیزد که در جنوب روستای اکبرآباد در 12 کیلومتری رشتخوار به خواف قرار گرفته، واقع شده و از جاذبه های تاریخی شهر رشتخواره.
خانه تاریخی قرائی متعلق به یکی از خان های بزرگ رشتخوار بوده که هم اکنون اداره میراث فرهنگی وگردشگری شهرستان رشتخوار در این محل دایر شده. فعالیت های مرمت و بازسازی این خانه پس از تملک آن توسط اداره میراث فرهنگی و صنایع دستی و گردشگری خراسان رضوی از سال 1388 شمسی آغاز شده و در خرداد 1391 همزمان با بزر
مسجد جامع شهرستان رشتخوار واقع در بلوار نیایش از مساجد به جا مانده از دوران سلجوقیانه که در سال 87 هم مورد مرمت وبازسازی قرار گرفته و به ثبت ملی رسیده. معماری این مسجد بسیار منحصر بفرد و یکی از شاهکارهای تاریخیه.
رکن الدین محمود سنجانی از کبار مشایخ عرفانی قرن ششم بوده از سلسله چشتیه و از خواص مریدان خواجه مودود چشتی (م.527) است که در سنه 597 یا 93 یا 99 در سنجان وفات یافته و در همانجا دفن شده.
از جمله ابنیه تاریخی شهرستان رشتخوار پلی آجری است که در 20 کیلومتری جاده تربت حیدریه به رشتخوار واقع شده و از یادگارهای معماری دوره قاجار می باشد . این اثر در گذشته محل عبور و تردد از رودخانه کال سالار بوده است . اما امروزه این رودخانه خشک شده و تنها در مواقعی آب در آن جریان دارد. بنابر شواهد موجود