شهر سوخته سیستان نام بقایای دولت شهر باستانی ایران زمین است. شهر مزبور بر روی آبرفت های مصب رودخانه هیرمند به دریاچه هامون و زمانی در ساحل آن رودخانه بنا شده بود. به تشخیص بسیاری از محققان، دوره بنای این شهر بزرگ با دوره برنز و تمدن جیرفت هم زمان است اما عزت الله نگهبان شهر سوخته را جزو آثار ایلامی
این آثار در 27 کیلومتری شرق زابل،7 کیلومتری شمال شهرستان زهک در بخش مرکزی زهک و در روی بلندی واقع شده است. جی.پی.تیت انگلیسی بر این باور هست که این خرابه ها مربوط به شهر زرنج بوده که 420 سال قبل توسط تیمور لنگ و با توجه به ویرانی بندهای سیستان به این صورت درآمده اند. هنری ساوج لندور، جهانگرد باستان
دهانه غلامان نام یک محل باستان شناختی در منطقه سیستان، در حدود 2 کیلومتری روستای قلعه نو و حدود 44 کیلو متری شهر زابل هست. خرابه ها و آثار بناهای این شهر در محوطه ای بسیار وسیع روی تراسی به طول تقریبی 4 تا 5 کیلومتر واقع شده اند. کاوشگاه دهنه غلامان در دهه 1960 توسط اومبرتو اسکراتو از موسسه ایتالیای
این قلعه در 4 کیلومتری سکوهه قرار دارد. شکل قلعه مستطیل شکل بوده و دیوارهای پهن و بزرگ خشتی و گلی دارد. کلنل تیت انگلیسی و والترسرویس آمریکایی از این قلعه بازدید کردند. به گفته کلنل تیت در سده نوزدهم، نهری از نزدیک این قلعه جاری و به طرف دهکده ورمال ادامه داشت. بر اثر کاوش باستان شناسان، در طبقه زیر
تالاب هامون یکی از مهم ترین جاذبه های گردشگری استان سیستان و بلوچستان است که به عنوان بزرگ ترین دریاچه ی آب شیرین ایران نیز شناخته می شود. این دریاچه ی زیبا در ادبیات ایران و کتاب های شاعران بزرگ این سرزمین مانند شاهنامه فردوسی، جایگاه ویژه ای داشته و به نوعی حیات سیستان به آن وابسته بوده است.