چاه های لافت (چاه های تلا)

در بندر تاریخی لافت و در جوار قلعه نادری حلقه های چاه آب فراوانی حدود 60 حلقه به چشم می خورد که مردم سخت کوش این منطقه با زحمت فراوان در دل سنگ های شیستی کف انتهای محوطه حفر کردند. تل مشرف بر این چاه ها با سطح سنگی مرجانی آب باران را به گودال محل چاه ها هدایت می کند و چون کف جاه ها به لایه های گچی ختم شده اند، آب برای مدتی طولانی نسبتا سالم و خنک در آن میماند. آن طور که گفته شده تعداد این چاه ها به تعداد ایام سال کبیسه 366 حلقه بوده و مردم در هر روز از سال دهان یکی از آنها را باز کرده و از آن استفاده می کردند. بعضی به غلط و به دلیل ارزش بسیار زیاد آب در جزیره این واژه رو طلا می نویسند در حالی که صحیح آن تل آو (تل آب)، به معنی آب برگرفته شده از شیب تل است.
گذشته از این چاه های طلا (تل آو)، یک آب انبار بزرگ سنتی، مساجد، خانه های بومی با بادگیر های بزرگ، درخت نیاز و باز مانده قلعه نادری (در جوار چاه ها) از دیگر جاذبه های گردشگری لافت قشم هستند.

دسترسی چاه های لافت

چاه های تلا لافت قشم در 76 کیلومتری قشم و در 30 کیلومتری شمال فرودگاه بین المللی قشم قرار دارد. در روستای لافت پیش از همه، بادگیرهای خانه های روستایی چشم مشتاقان دیدار از قشم را به خود جلب می کند. حلقه های چاه آب متعدد در داخل گودال دامنه کوه به چشم می خورد که حکایت از فناوری ذخیره آب پارسیان جزیره نشین عهد هخامنشی و دوره زرتشتیان دارد. چون فناوری چاه کنی و قنات تا آن جا که مشخص شده خاص گبریان و زرتشتیان بوده است.

اطلاعات چاه های لافت

تعداد چاه ها به بیش از 50 الی 60 حلقه می رسد. چاه های لافت که به چاه های تلا نیز معروف است در پشت قلعه لافت و در داخل گودال مجاور قلعه قرار گرفته اند و بر اساس تعداد روزهای سال کبیسه حلقه وجود دارد و به منظور جمع آوری آب باران حفر شده اند. برخی از محققان قدمت آنها را مربوط به دوران هخامنشی می دانند. نام گذاری چاه های تلا لافت قشم به این دلیل بوده که ;چاه های تلا لافت قشم کنده شده در بندر لافت که در سنگ سیست کوه و در مکانی گود حفر شده اند و به مثابه آرتزین عمل میکنند. بعضی از منابع نوشته اند آب چاه از باران و سرریز تل و صخره بالادست آن تأمین می شد به همین دلیل نام این چاه ها را تل آب نامیده شده و به مرور به تلا شهرت یافته اند. جایی دیگر اینگونه بیان شده است که به دلیل کمبود آب در مناطق خشک از آب به عنوان طلا یاد میشده است، به همین دلیل به این نام معروف شده است. در اطراف این مکان چندین درخت کهور کهن به چشم میخورد که بومیان این منطقه چاه های آب و درختان را مقدس می شمارند و در کنار چاه ها و زیر سایه درختان به عبادت میپردازند و بر شاخه های کهن ترین درخت با پارچه های سبز دخیل میبندند. مردم بومی معتقدند که این درخت ها حافظ و نگهبان آب چاهها هستند و سرسبزی آنها نشان دهنده وجود آب شیرین در محل است.
این اثر در تاریخ 27 دی 1377 با شمارهٔ ثبت 2195 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.